Ανδρέας Παπαδάκης

Στον αγαπημένο μου παππού.

Παππού μου, θέλω να ξέρεις ότι σε αγαπάω πολύ πολύ πολύ και μου λείπεις συνέχεια. Έμενες στο χωριό και δεν σε έβλεπα όσο συχνά ήθελα. Σου λέγαμε να έρθεις να μείνεις μαζί μας αλλά εσύ δεν άφηνες το τόπο σου με τίποτα, όσο και αν σου λείπαμε.

Περνούσαμε μαζί δύο μήνες το καλοκαίρι και τις αργίες και ήταν οι καλύτερες στιγμές μου! Όταν πλησίαζε ο καιρός για να έρθουμε μετρούσα τις μέρες και ανυπομονούσα να σε δω. Όταν πάλι ερχόταν η στιγμή του αποχωρισμού, έπεφτα σε κατάθλιψη. Μου λείπουν εκείνες οι στιγμές, τα πρωινά που τρώγαμε όλοι μαζί πρωινό στη βεράντα, οι βόλτες στην πλατεία του χωριού που έλεγες στους συγχωριανούς μας «Είδατε πόσο μεγάλωσε η Κατερίνα? Και είναι και άριστη μαθήτρια!» κλπ. Καμάρωνες για μένα και εγώ ντρεπόμουν, τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ με αγαπούσες, από αυτές τις μικρές λεπτομέρειες.

Λάτρευες την κηπουρική. Ο κήπος που έφτιαξες ήταν μαγευτικός. Γεμάτος με λουλούδια, πολλά από αυτά σπάνια, το πηγάδι που ήταν καλυμμένο με την κατακόκκινη αναρριχόμενη τριανταφυλλιά, το γιασεμί που σε μάγευε με το άρωμά του και τόσα άλλα… Θυμάμαι μου είχες κάνει δώρο ένα ανθολόγιο και το είχαμε γεμίσει με φύλλα από όλο τον κήπο σου. Όταν το έδειξα στη δασκάλα μου και στους συμμαθητές μου έμειναν όλοι άφωνοι. Κανείς τους δεν είχε ξαναδεί πολλά από αυτά τα φυτά! Ένιωσα τόσο περήφανη που σε είχα παππού μου!

Λίγο πριν τελειώσω την έκτη δημοτικού, οι γονείς μου κάθισαν μαζί μου στο σαλόνι και μου είπαν ότι ήσουν άρρωστος και πως θα ερχόσουν να μείνεις μαζί μας για λίγο καιρό. Μου τόνισαν να μην σε ενοχλώ συνέχεια και να σε αφήνω να ξεκουράζεσαι. Σε είχαν επισκεφτεί στο χωριό και είχαν δει την κατάστασή σου. Μου είπαν ότι θα σε δω ταλαιπωρημένο και κουρασμένο. Ανησύχησα πολύ! Δεν το έδειξα αλλά η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.

Λίγες μέρες μετά ο μπαμπάς σε έφερε στο σπίτι. Ήσουν όντως ταλαιπωρημένος και αδύναμος. Με τα βίας μου χαμογέλασες και με αγκάλιασες. Δεν μπορούσα να το πιστέψω! 2,5 μήνες πριν σε είχα δει και ήσουν μια χαρά. Αναρωτιόμουν τι άλλαξε. Τι ασθένεια ήταν αυτή που σε έκανε έτσι?

Για τις επόμενες μέρες σε πήγαιναν από γιατρό σε γιατρό. Κάθε φορά όμως γυρνούσατε και περισσότερο λυπημένοι. Δεν μου εξηγούσατε τι συνέβαινε αλλά δεν ήμουν χαζή, καταλάβαινα ότι τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα. Το κλίμα στο σπίτι ήταν βαρύ. Εσύ καθόσουν στην μεγάλη πολυθρόνα του σαλονιού και πολλές φορές κοίταζες το κενό. Δεν έτρωγες πολύ και παραπονιόσουν πως πονούσες.

Λίγο αφότου είχα τελειώσει το σχολείο και ενώ όλοι οι συμμαθητές μου απολάμβαναν τις καλοκαιρινές διακοπές, εγώ καθόμουν δίπλα σου και δεν ήθελα να σε αφήσω μόνο σου καθόλου. Θυμάμαι τους γονείς μου και τον αδερφό σου να είναι στην κουζίνα και να μιλούν ψιθυριστά. Θυμάμαι πόσο ανήσυχη ήμουν και προσπαθούσα να καταλάβω τι λένε. Δεν κράτησε πολύ αυτή η αγωνία όμως. Μία μέρα που ο μπαμπάς σε πήγε στο γιατρό, ήρθε κοντά μου η μαμά και με αγκάλιασε. Μου είπε ότι με αγαπάς πάρα πολύ και ότι θα με προσέχεις όπου και αν είσαι. Αυτό το «όπου και αν είσαι» ήταν σαν μαχαιριά στην καρδιά. «Μα εδώ θα είναι!» απάντησα. Και τότε μου είπε τα άσχημα νέα… Είχες επιθετική μορφή καρκίνου στον προστάτη και είχε ήδη κάνει μετάσταση στα οστά. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα πλέον. Είχες ενοχλήσεις αλλά δεν είπες τίποτα. Όταν το είπες ήταν αργά. Η αγάπη σου για μας σε έκανε να μην θέλεις να μας δημιουργείς προβλήματα. Πίστευες ότι θα περνούσε αλλά αυτό χειροτέρεψε!

Σου χορηγούσαν ισχυρά παυσίπονα αλλά ο πόνος ήταν τρομερός. Η όψη σου είχε αλλάξει. Τα μάτια σου έχασαν τη σπιρτάδα τους και η φωνή σου ακουγόταν με δυσκολία. Δεν μπορούσες να φας, με το ζόρι σου έδιναν λίγη σούπα ώστε να μην κουράζεσαι πολύ να καταπίνεις. Το δέρμα σου ήταν κατάλευκο και έτοιμο να σκιστεί. Η μορφή που είχες πάρει ακόμα με πονάει. Γιατί να συμβεί σε σένα αυτό? Ήσουν πάντα τόσο διακριτικός, ήσυχος και χαμογελαστός.

Μαζί με το καλοκαίρι έφυγες και εσύ. Οι τελευταίες μέρες ήταν εφιαλτικές για όλους μας και για σένα πιο πολύ. Είχε έρθει το τέλος, φαινόταν. Θυμάμαι τους συγγενείς στο σαλόνι, τους γονείς μου, τον αδελφό σου, όλοι εκεί. Κλαίγανε γιατί βλέπανε το τέλος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα τελευταία σου λόγια. Καθόμουν σε μία γωνιά στο δωμάτιό σου και δίπλα σου καθόταν ο αδερφός σου. Κάτι μουρμούριζες. Στο τέλος καταλάβαμε τι έλεγες. «Κουράστηκα, να πεθαίνω να τελειώνουμε.» Παππού μου παππού μου, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και έφυγα τρέχοντας από το δωμάτιο. Εκείνο το βράδυ μας άφησες.

Όσα χρόνια και αν περάσουν θα σε αγαπώ, θα σε θυμάμαι συνέχεια και θα περιμένω τη στιγμή που θα σε αγκαλιάσω σφιχτά και πάλι!

Με απέραντη αγάπη,

Η μικρή σου Κατερίνα.

Name / Oνοματεπώνυμο: Ανδρέας Παπαδάκης
Father's Name / Όνομα πατρός: Νικόλας
Mother's Name / Όνομα μητρός: Γεωργία
Address / Διεύθυνση: Ηράκλειο Κρήτης
Birth Place / Μέρος γέννησης: Ηράκλειο Κρήτης
Birthday / Ημερομηνία γέννησης: 09-12-1940
Occupation / Επάγγελμα: Ψαράς
Cause of Death / Αιτία θανάτου: Καρκίνος στα οστά
Age / Ηλικία: 40
Death Place / Μέρος θανάτου: Αθήνα
Death Date / Ημερομηνία θανάτου: 03-09-2000